In het juli-augustus nummer 2018 van de Woldbode kijkt ds. Hommes achterom:
“Ik kijk met veel dankbaarheid terug op mijn periode in de Protestantse gemeente de Woldkerken. Toen ik in 2007 begon zag het er niet goed uit. De kerkenraad van Schildwolde had heel wat voor de kiezen gehad en was afgetreden, een nieuwe kerkenraad van drie mensen was gevormd en zij deden dat vooral om te voorkomen dat de gemeente niet verder zou kunnen; Overschild was echt te klein geworden; de onrust in Schildwolde was natuurlijk niet helemaal aan Hellum voorbij gegaan, maar had daar minder grote gevolgen. We hebben gezamenlijk ons best gedaan om de gemeente weer bij elkaar te krijgen en dat is voor een groot gedeelte ook wel gelukt, gelukkig. Daarna zijn we één gemeente geworden, met één kerkenraad en ook dat had wel wat voeten in aarde. Het bijzondere vind ik wel dat we kleiner zijn geworden, maar ondertussen nog best veel dingen met elkaar doen.
Voor mij is de bijbelkring een rijkdom in de gemeente; een moment om met elkaar te spreken over leven en geloof, over mens-zijn in deze wereld en hoe God daar een rol in speelt; over de diversiteit van geloven bij elkaar in één gemeente. Soms was dat best spannend wanneer de meningen uit elkaar liepen en mensen standvastig bleken en moeilijk te bewegen naar andere manieren van geloven te luisteren; maar vaak bleek die verscheidenheid ook een geweldige rijkdom. Datzelfde geldt voor de gesprekskring met wat wij ‘jongeren’ noemen. Het begrip jongere moet je heel ruim zien en dat is volgens mij ook prima gegaan. Een diversiteit aan thema’s hebben we besproken, over leven en geloof, over kinderen opvoeden en allerlei lief en leed dat is gedeeld. En dat we een groep ouders hebben die de kindernevendienst draaiende houdt is ook bijzonder, nadat de zondagsschool ophield te bestaan. Waar een kleine gemeente groot in kan zijn wordt in deze activiteiten wel duidelijk. Daarnaast hebben we natuurlijk de meer incidentele dingen, zoals onder andere stamppotbuffet en prutjesbuffet. En dan nog allerlei diakonale activiteiten voor de voedselbank en Maxima, voor Amnesty en paasgroeten. Zo gebeurt er heel wat in onze gemeente.
Het moeilijkste vind ik het loslaten van de persoonlijke contacten. Met allerlei mensen heb ik veel meegemaakt de afgelopen jaren en dat schept een band. Die band moet ik loslaten en dat kost moeite. Het hoort bij ons werk, dat is wel zo, maar het blijft moeilijk om dat achter me te laten. Natuurlijk heb ik er zelf voor gekozen om classispredikant te worden en ik heb er echt zin, heb ook het gevoel dat ik dat moet gaan doen. Tegelijk verlaat ik deze gemeente met pijn in het hart. Dat is ook het geval, omdat ik denk dat de samenwerking met Slochteren en met andere buurgemeenten verder moet worden uitgebouwd. Dat zag en zie ik ook wel zitten, al weet ik dat niet iedereen blij wordt van die ontwikkelingen. Ik denk dat het onontkoombaar is. Ik hoop ook dat deze gemeente in staat is diversiteit in de vieringen te ontwikkelen. De basis is de zondagmorgen, maar misschien zo nu en dan regelmatig ook een andere vorm met een andere inhoud door andere mensen voorbereid en uitgevoerd.
Deze gemeente gaat door, ook al is het nu even wat zoeken, zoeken naar een nieuwe predikant en naar een nieuwe balans. Ik vind het mooi dat Jaap Lode als voorzitter van de kerkenraad gaat opereren. Het zou nog mooier zijn wanneer er een paar mensen de kerkenraad zouden komen versterken, maar ik begrijp ook heel goed dat mensen druk zijn en meer te doen hebben. Er wordt al hard gewerkt aan allerlei zaken, zoals een profiel van de gemeente en van de predikant en een beroepingscommissie. Het beroepingswerk wordt opgepakt samen met Slochteren en van daaruit is ook Kolham betrokken. Dat doet me goed.”
Voor het september-oktobernummer voegt ds. Hommes hier nog aan toe:
In een andere positie op een andere plek zal ik deze gemeente blijven volgen, wellicht ook nog eens van advies kunnen dienen, maar voorlopig laten we elkaar los. Ik doe dat niet omdat ik hier uitgekeken ben, ik doe dat omdat iets anders wacht. Ik wens u een gezegende tijd, een snelle opvolging en het besef dat we elkaar nodig hebben, het samen moeten doen, maar niet alleen en zo maar, maar verbonden met een God van liefde en trouw, die mee gaat.
Ik eindig met een tekst waar ik ook de laatste kerkenraadsvergadering mee afsloot en ook mijn tekst voor het Kerkjournaal van de Protestantse gemeente Slochteren:
Blijf niet staren op wat vroeger was
sta niet stil in het verleden
Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen,
het is al begonnen, merk je het niet?
Een hartelijke groet, ds. Jan Hommes