Een jaar geleden…! Ik weet niet hoe u deze eerste zin leest: nog maar een jaar geleden óf al ruim een jaar geleden! Er is terwijl ik dit schrijf een jaar voorbij gegaan waarin we ‘gevangen’ zijn door corona. Enkelen kunnen zich er niet zo druk om maken, de rust en stilte is voor hen zelfs wel aangenaam. De overgrote meerderheid verlangt er naar dat het sociale isolement met het gevoel ‘gevangen te zijn’ zo snel als mogelijk kan worden opgeheven.
Het paasfeest was in 2020 het eerste Christelijke feest dat we niet gezamenlijk konden vieren en tot spijt van velen zal het ook dit jaar geen feest worden waar we met z’n allen fysiek bij aanwezig kunnen zijn. We voelen of zijn nog steeds gevangene van een wereldwijde pandemie.
Kan Pasen 2021 helpen om dat gevangen zijn, om dat lastige ‘sociale isolement’ te doorbreken? Een vraag die op meerdere antwoorden kan rekenen. Nee, zolang de overheid, met ons welzijn voor ogen!, regels opstelt die ons in ons doen en laten beperken, zal er sprake blijven van een samenleving op afstand. Het christelijk Paasfeest kan én moet daarop geen uitzondering zijn. Alsof je als christen ‘corona proof’ zou zijn!? Dat is natuurlijk ook niet zo. Denk maar aan mensen in kerken/geloofsgemeenschappen die overleden zijn aan het virus. En daarom: ‘Nee’, als antwoord op de eerder gestelde vraag.
Maar er is gelukkig ook een antwoord dat positief en daarom luid en duidelijk mag klinken: Ja, Pasen kan het isolement doorbreken. Maar dan moeten we niet blijven denken aan de uiterlijkheden van de pandemie waarin we leven, maar met andere ogen kijken. Pasen is opstaan, opengaan, soms ook openbreken of opengebroken worden.
Pasen, in de christelijke traditie, betekent geloven dat er nieuw leven mogelijk is, ook in situaties waar dood en rouw, waar isolement en ‘gevangen zijn’ je leven helemaal tot stilstand hebben gebracht. Het paasverhaal blijft een boeiend en intrigerend verhaal omdat de opstanding van Jezus mensen steeds we er na laat denken hoe je in leven en sterven kunt spreken van ‘opstaan’.
‘Leven na de dood’ dat rond Pasen extra in de schijnwerpers staat: Jezus die gestorven is, jouw en mijn zonden op zich genomen heeft … én door de muur van de dood heen ‘gebroken’ is. Zo zingen we ook vol overgave: ‘Christus onze Heer verrees’. En ook: ‘Zijn lijden en zijn strijd heeft verzoening ons bereid’ (lied 624). Met Pasen worden scheidslijnen opengebroken en wordt het gevoel van gevangen zijn door de dood luidkeels overstemt door ‘opstaan, open gaan, opengebroken worden’. Alleen daarom al zou je Pasen dit jaar zo graag fysiek willen beleven, met elkaar samen uit volle borst zingen tegen de
verdrukking in.
Pasen is niet enkel spreken over ‘leven na de dood’ maar meer nog spreken over hoe je tijdens het leven al kunt opengaan, kunt opstaan, of opengebroken kunt worden. Jezus is ook daarin het grote voorbeeld. Hij liet zich niet kleineren, ging geen stap opzij. Zijn geloof, zijn vertrouwen op God was sterker dan zijn doodsangst. En zó is Jezus
voorbeeld voor zovelen om al tijdens je leven op te staan, open te gaan. Gods woord was voor Jezus een krachtbron die hem richting gaf: Heb God lief en je naaste als jezelf. Vanuit die bron kon en bleef hij opstaan om te doen wat hij ‘moest’ d oen. Dat geldt ook voor ons en daarbij is het soms ook nodig dat je je laat openbreken.
Dat het Paasverhaal en alles wat daar mee samenhangt ons opwekt, blijmoedig en open maakt om te kunnen groeien en bloeien. Dat Pasen het beklemmende gevoel van sociaal isolement en ‘gevangen zijn’ zal overstemmen.
Tot eer van God: U zij de glorie! en tot eer van onze naaste(n).
Gezegende Paasdagen!
Ds. Harry Eringa